Slagveld


Ik ontwaak en kijk door mijn, nog, half geopende ogen en ik kijk rond. Het lijk hier net een slagveld. Daar een puin wat er eerder niet was. Grote gebouwen die er niet meer staan. Een koud briesje gaat over mijn nek heen, want het tocht over het slagveld. Ik vraag me af hoe ik hier in hemelsnaam terecht ben gekomen. Ik pak mijn iPod en kijk even wat mailtjes, het internet heeft de oorlog overleeft.

Als mijn ogen langzaam open gaan besef ik wat er echt aan de hand is. Ik lig helemaal niet op een slagveld. Ik lig in mijn eigen vertrouwde kamer die vol staat met verhuisdozen en uit elkaar geschroefde kasten. Een vreemd beeld, ik ben in deze kamer ‘volwassen’ geworden en nu zie ik hoe ik het allemaal aan het afbreken ben.

Voor het eerst merk ik echt dat de verhuizing nu echt gaat gebeuren. Met de laminaatvloer die in mijn nieuwe kamer ligt, de 100 verhuisdozen die er in dit huis staat en het tot in de nacht losschroeven van de kasten. Want ik ga als eerste over, nog voor dat de verhuizers er zijn. Dat leek ons handig.

Mijn DVD’s zijn ingepakt, mijn consoles zijn nergens meer te bespeuren en ik ga zo maar weer verder met het uit elkaar halen van mijn ‘lack’-tafeltje, wat niet een al te grote klus zou moeten zijn. Mijn oppervlakte in de nieuwe kamer zal verdubbeld zijn ten opzichte wat ik hier heb. Maar de bottomline is dat ik vertrek uit de Graanstraat met 4 a’s en er waarschijnlijk nooit meer terug keer.

Klinkt lekker melo-dramatisch maar dat mag ook wel is toch?


3 reacties op “Slagveld”

  1. Hmm misschien moet je de dozen dan op een andere kamer zetten. Dan krijg je niet meer zulke gedachten als je wakker wordt.

    en je camera maakt foto's in spiegelbeeld? of zijn de dozen verkeerd gedrukt 😛

Laat een reactie achter bij margrietReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.