Fatale Liefde


Fatale Liefde – ‘Mannen en vrouwen die hun partner doodden, of daartoe een poging deden’ is een boek dat ik voor mijn studie journalistiek voor het vak ‘Interview’ heb moeten lezen en behandelen. Hieronder het ‘mooie’ resultaat.

Waarom heb ik voor dit boek gekozen
Het is misschien wel een van de dunnere boeken die er in de literatuurlijst staan, maar dat is toch niet de reden waarom ik dit boek gekozen had. De korte titel (“fatale liefde”) sprak me al aan en toen ik in de bibliotheek van de UU zocht op deze titel en de ondertitel las (“Mannen en vrouwen die hun partner doodden, of daartoe een poging deden”) was ik om. Het leek mij zeer interessant om de verhalen van de andere kant in dit soort zaken te lezen, wat zo iemand te beweeg bracht om die (on)bewuste actie te ondernemen. En niet onbelangrijk hoe een interview zich positioneert tegen over zo een ‘gevaarlijk’ individueel.

Korte biografie van de interviewer
Alice Fuldauer is journalist/schrijver. Ze publiceerde onder meer in VN, Nieuwe Revu, Elle, De Tijd en NRC Handelsblad. Van haar hand verscheen dit veelbesproken boek Fatale Liefde, dat ook in Duitsland uitkwam. Een aantal van de verhalen uit het boek verfilmde ze in de documentairereeks Het Liefdesdelict, dat hoge kijkcijfers haalde. Ze schreef de verhalenbundel Huwelijkse Voorwaarden en andere ongerief, achttien zwart humoristische verhalen over de nachtzijde van ons liefdes- en familieleven. In haar bloemlezing Gevaarlijke Vrouwen verzamelde ze twintig schitterende verhalen uit de wereldliteratuur over vamps, feeksen en femmes fatales. In 2007 verscheen haar nieuwste boek, Hoe overleef ik zorg?
Naast haar boeken en artikelen levert ze long & short copy op uiteenlopende gebieden. Ze houdt lezingen, adviseert en begeleidt scripts, mediaproducties, boeken en concepten. 1

Beknopte inhoudsopgave:
Voor het interview selecteerde Fuldauer 7 mannen en 7 vrouwen die hun partner vermoorde of daartoe een poging deden daar bij heeft ze hulp gehad van verschillende instanties en advocaten(bureaus). De volgende mensen zijn geïnterviewd (de naam is wellicht onherkenbaar gemaakt ivm privacy): Richard K. (26), Wendy B. (47), Eric H. (31), Jaqueline K. (32), Joost M. (36), Lucie F. (34), Johan van der A. (55), Esmé P. (32), Cor van H. (26), Fatima K. (31), Annette W. (28), Julio P. (47), Basja W. (27) en Dirk-Jan van S. (22).

In welke vorm zijn de interviews geschreven? Is de gekozen vorm adequaat?
De interviews zijn geschreven in verhaal en in de inleidende stukjes van de verhaaltjes is alleen te merken dat er een gesprek is tussen interviewster en geïnterviewde. Ik denk dat er goed aan is gedaan om deze interviews in een verhaalvorm te schrijven aangezien het niet lekker zou lezen als het telkens onderbroken werd door een vraag. En nu is het gewoon een goed vertellend verhaal, een goed uitgeschreven interview waar alle vragen uitgelaten zijn.

Plus- en minpunten van de werkwijze van Alice Fuldauer
Aangezien ze het dusdanig in een verhaal heeft verwerkt en er niet exact op ingegaan wordt hoe zij de interviews af nam of per individueel geval die gene op het spoor kwam kan ik niet veel kwijt over de werkwijze van Fuldauer. Wel vind ik het goed dat Fuldauer er geen persoonlijke mening aan heeft gehangen en dapper elke keer tegenover die (bijna) moordenaars plaats durfde te nemen.

Twee karakteristieke passages
‘Hai’, zegt Jacqueline L. (32) en schudt nonchalant mijn hand. Wanneer wij het kamertje van de dominee betreden, dat voor ons is gereserveerd, gaat de telefoon, Zij lacht. ‘Van hieruit heb je een directe lijn met God’.

Toen ik de uitspraak hoorde, bevroor mijn ruggenmerg. Vijf jaar. Daar had ik niet op gerekend, en mijn advocaat ook niet. Mijn advocaat zei dat het mijn eigen schuld was, omdat ik tijdens de zitting veel te beheerst had geantwoord. Kennelijk werd van mij verwacht dat ik jankend van ellende over de vloer zou kruipen, maar spijt voelen en spijt tonen zijn twee totaal verschillende dingen.

Wat dit boek mij leert over interviewen
Dat als je echt de verhalen wilt hebben van bepaalde mensen en dat je er maar genoeg energie in stopt dat je dan ook werkelijk deze mensen zo ver krijgt om hun verhaal te doen. Het leerde mij ook dat je je emotie helemaal uit moet kunnen zetten. Op dit moment zou ik nog geen interview af kunnen nemen van een (bijna) moordenaar zonder mijn eigen mening/opinie over te spuien.

Persreacties
Op de zoektocht naar persreacties vond ik alleen de volgende twee:
‘Een knap, integer boek.’ de Volkskrant
’In elk verhaal steekt een complete roman of pakkende speelfilm.’ GPD2

Dit boek heeft mij aan het denken gezet want zoals uit het boek blijkt kan zomaar iedereen opeens knappen en de ergste dingen aan kan richten. Dit boek laat geeft je een ‘kijkje’ in de gedachtegang en de bewegingsredenen van de daders, ook al vinden sommige dat zij niet de daders zijn maar juist het slachtoffer of denkt dat het de partner er een gunst mee heeft gedaan, en dat geeft een hele mooie portretterende verhalen. Het boek leest lekker door en heeft ervoor mij voor gezorgd dat ik toch een aantal vraagtekens heb gekregen bij het Nederlandse rechtsysteem.


Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.