Soms zijn er van die autoritten die eeuwig lijken te duren. Uren lang raas je door het steeds veranderende Nederlandse landschap heen. Zandduinen maak plaats voor torenflats, de rivier verliest zichzelf in een bos. In een fractie van seconden schieten details voorbij. Zo’n autorit waarbij je honderden mensen voorbij schiet. Honderden die jou passeren.
Zo’n tocht geeft stof tot nadenken. Waar gaan die mensen heen? Wat doen honderdduizenden Nederlanders op elk uur van de dag op de snelweg? Is er niemand meer die naar zijn werk loopt, geen families die in hetzelfde dorp blijven? Waar komt onze onbedwingbare drang tot steeds groter wordende mobiliteit toch vandaan? We hebben al bewezen dat we naar de maan kunnen. We kunnen in een week op en neer. Waarom moeten wij dan miljarden kilometers afleggen, denk ik bij mezelf als ik uitstap in Appelscha, voor een bak koffie. Om na de koffie weer vrolijk een berg tegemoet te rijden.